Mexico II

Hola! Weer even een update uit Mexico. Ze zijn eindelijk begonnen met hetb slopen en schoot het in het begin niet op (vertraging met transport, vergunningen, documenten etc.. ), het gaat nu met een sneltreinvaart! Het gebeurt gelukkig ook netjes (= schoon en veilig), voor een groot deel dankzij Dennis en zijn collega en dat is precies de bedoeling waarom we hier zijn.

We zijn ondertussen 2x op "vakantie" geweest en elk weekend gaan we ergens naartoe. Hier in Ensenada hebben we een mediterraan klimaat door de koude Pacific Ocean, het is hier gemiddeld zo'n 25 graden. De westkust van het schiereiland (3 uren rijden) ligt aan de zee van Cortes, hier mondt de Colorado rivier in uit. Hier heerst een woestijnklimaat en is het zo'n 10 graden warmer. Tijdens onze vakanties zijn we richting het zuiden van het eiland gereden, de eerste keer tot halverwege en de 2e keer helemaal tot het zuidelijkste puntje. Van Noord naar Zuid loopt de transpeninsular highway, een over het algemeen goede, maar 2-baans weg. O.a hierdoor is het helemaal naar het zuiden voor ons 2 dagen rijden, we proberen rijden in het donker te vermijden ivm gekken op de weg bv zonder licht. Een stukje na Ensenada liggen nog wat redelijk grote stadjes en is het nog druk op de weg, daarna rijdt er op wat vrachtwagens na bijna niemand meer. Er zit een stuk van 400 km tussen waar je ook geen tankstations tegen komt, in geval van nood kun je bij plaatselijke chappo's een jerrycannetje peut scoren. Het landschap is heuvelwoestijnachtig met heel veel cactussen en ciriosbomen. Dit zijn lange stengels van soms wel 20 meter hoog met kleine sprietjes eraan en soms een bloemetje op de top. Best apart, vooral als er een vallei vol van deze dingen staat, het is ook de enige plek ter wereld waar deze bomen groeien.

Tijdens onze 2 tripjes leerden we o.a. Tequila drinken in San Quintin (dus NIET in 1x achterover slaan.. aha!) van een Mexicaan die het geweldig vond dat we he-le-maal uit Nederland kwamen. Kwamen we bij een grot waar op een strandje wel 100 zeehonden lagen te slapen die je van boven kon zien, zo leuk! Sliepen we in San Ignacio, een oasedorp met een missiepost, in een super de luxe tent met airco aan de oase. Santa Rosalia was een stadje met houten Frans Genua stijl huizen en een paar door Eiffel ontworpen gebouwen. Meer naar het zuiden (ondertussen loopt de weg naar de westkust) wordt het steeds warmer en in Loreto tikten we de 40 graden aan. Ook 's avonds was het hier nog 35 graden volgens mij en functioneer ik inmiddels niet meer.. Om nog een zuchtje wind op te vangen liepen we langs de boulevard (malecon moet ik zeggen) en zagen we reuzenschildpadden vlakbij de kust! De volgende dag maar een mannetje met een bootje gehuurd en die bracht ons naar een eiland met knalblauw water en spierwit strand. Veel dolfijnen, pelikanen, zeeleeuwen en schildpadden gezien. 

Onze 2e trip was eigenlijk een werkvakantie, er werd gevraagd of we even bij een ander schip konden kijken dat binnenkort ook gesloopt gaat worden. We gingen hiervoor met de veerboot over van La Paz naar Topolobampo, 7 uren varen. We werden hier opgehaald door een Mexicaanse collega van D en de volgende ochtend gingen we mee naar het schip dat daar voor de kust voor anker lag. We zouden 's nachts met de veerboot terug en dus hadden we 's middags nog tijd om even een rondje te varen met een local die ook de vaste schipper was om de mensen van en naar het schip te brengen. Hij nam ons mee naar een laguna, want daar woonde de beroemde dolfijn Pechiocho. Daar aangekomen begon onze schipper te roepen en daar kwam idd een dolfijn aan die meteen op z'n rug naast de boot kwam zwemmen, zodat we hem konden aaien. Je kan ook wel met hem zwemmen zei hij! Met het bloedbad van vorig jaar met de roze dolfijn nog in gedachten en hier het groene water, dus weer geen zicht op de killer onder me twijfelde ik nog wel even. Maar de ruwe zeebonk begon zo enthousiast te vertellen over Pechiocho (een kleuterige verbastering van het woord precioso = mooi) die hier 24 jaar geleden met zijn moeder was gekomen en nadat mammie was overleden is hij hier blijven wonen in z'n uppie en hij gaat nooit met de andere dolfijnen mee die voor de kust zwemmen en hij is zoooooo lief en bijt écht niet. Man, Bambi was er niks bij, dus ik lag ondertussen al in het water braaf met m'n handen op het water te spetteren en samen met de ruwe zeebonk Pechioooooooocho Pechioooooooocho te roepen. 1x keer kon ik hem aaien, daarna heb ik er nog een half uur in gelegen, maar Pechiocho bleek lunchpauze te hebben, dus mocht ik er uit. Dennis werd er daarna ingegooid, toe maar hij is echt heeeel lief!, maar die weigerde Pechiocho te roepen, hij vond ons een stel driekwarters hahahaha. Topolobampo ligt in de staat Sinaloa, hier kwam onze eerste huurauto vandaan. Toen we het verhaal vertelden van de politie, was het volgens Dennis' collega niet zo vreemd. Het is verboden om met geblindeerde ramen te rijden, omdat alle drugsdealers dit ook doen en als we met deze auto naar een andere staat waren gereden was er kans dat rivalerende drugsbendes ons van de weg hadden geschoten hehe. We hebben ondertussen onze derde auto, de laatste een Jeep nadat we na een paar bijna-dood-ervaringen in de woestijn om een 4x4 hadden gevraagd.

Vanaf La Paz gaat de weg weer naar de oostkust, hier kwamen we bij Todos Santos. Een artistiek dorpje waar veel kunstenaars wonen en komen en sliepen we in Hotel California en nee niet van hét liedje (hoewel dit wel lang als marketingtruc gebruikt is), maar wel een prachtig koloniaal gebouw. Verder naar het zuiden zijn 2 grote steden Cabo San Lucas en San Jose del Cabo, hier is het in tegenstelling tot alle plaatsen die ik tot nu toe genoemd heb wél druk. Hier wonen en overwinteren heel veel Amerikanen en Canadezen. De kust hangt aan elkaar van luxe resorts en golfbanen en in de stad veel nachtclubs en dure jachten. Wij zijn toch meer van het kneuterige en uitgestorven dorpjes, hoewel er hierdoor wel vaak dingen gesloten zijn wat soms wel jammer is. Het komt ook omdat het geen seizoen is, oa geen walvisseizoen. Dat er geen walvissen zijn is natuurlijk sneu voor ons, ware het niet dat vorig jaar toen D met mij van Peru naar Ecuador reisde, we het geluk hadden dat we net in het walvisseizoen aankwamen. We hebben toen een half uur lang naast 3 grote walvissen gevaren, die regelmatig flipfloppen maakten, echt super!

In de weekenden zijn we oa naar Baja de Los Angeles geweest (westkust) waar we  een heel hotel met zwembad voor onszelf hadden en zwommen we tussen de inktvissen jiek en hadden we een schorpioen als huisdier jiek jiek. En we zijn een weekend in San Diego geweest. We stonden 2,5 uur in de file om bij de grenspost te komen, maar daar hadden we ons op ingesteld. Het is de drukste grensovergang ter wereld en we wisten van horrorverhalen dat je er soms een dag over doet. Daarna werden we meegenomen om een stempel te halen. We werden behandeld als VIP's. Nederland? Wauw! Praten jullie Duits? Nee, Nederlands. Oh, dus jullie praten Zweeds. Uhu. Naja, iig werden we vooraan in alle rijen gedrukt, terwijl oa een Mexicaans ouder echtpaar in een gevangenbankje zat te wachten en een Indisch uitziende jongen een kruisverhoor kreeg, omdat hij van de zenuwen geen adres wist te noemen in San Diego. Bij ons werd er zonder iets te vragen "shopping" als reden genoteerd en we stonden binnen 5 minuten weer buiten. Best gênant. Vanaf de grens was het nog een half uur rijden, vanaf Tijuana zie je San Diego liggen. We hebben nog nooit zo'n rustige grote stad gezien, er was amper verkeer en maar een handvol toeristen. Het is een mooie en schone stad. Het centrum is niet supergroot, leuk om doorheen te slenteren. We zijn met de veerboot naar de overkant gegaan en hebben een hele middag op het schiereiland Coronada omgehangen. Biertjes drinken bij het water (wat niet mag, maar er mag daar wel meer niet pff) en met een beachbike tandem een rondje eiland gedaan. Old Town bezocht, dat is een gerestaureerd/nagebouwd stukje cowboystad en zijn we in Little Italy geweest.

Het eten in Mexico is heerlijk, hier in Ensenada vooral de super verse vis. Maar ook de Taco's, Burrito's, Enschillada's enz. Alles met veel kaas, guacamole en standaard een bak tortillaships vooraf. Ik zie er uit alsof ik 3 maanden vakantie heb gehad... uhhh. Heel wat anders dan vorig jaar, eten was één van de standaard bezuinigposten en deden we alleen omdat het moest. Als ik nu zeg dat ik iets niet moet vergeten zegt Dennis: schrijf maar op je kont, dat is het enige wat je zeker niet kwijt raakt hier! Haha leuk grapje D.. grrr. Oh en ik heb mijn Lynx gezien! Niks 3 uren offroad, ik reed 'm bijna plat toen ik Dennis in Tijuana op het vliegveld gedropt had (die moest "even" voor een bespreking naar NL). Ook hebben we een paar keer een roadrunner gespot en roadrunnerrotsen, we wachten nu nog op de coyote.

Tot zover eerst maar weer. Ondertussen zijn we ook in L.A. geweest en gaan we nog naar Las Vegas en San Francisco, maar dat later.